คิดถึงบ้านจัง...ตอนนี้นุ้ยนั่งอยู่หน้าราม
หัวใจวังเวงยามพลบค่ำ...ทั้งที่ผู้คนหน้ารามจอแจ
คิดถึงพี่บ่าว...คิดถึงน้องบ่าว...และพ่อแม่
แต่เพื่อความฝันนุ้ยไม่แคร์...ต้องจบรามแน่แค่สี่ปี
คิดถึงปักษ์ใต้...ไม่ได้หลบไปนานเต็มที
พ่อจ๋าแม่จ๋าคงสบายดี นุ้ยอยู่ทางนี้แม่ไม่ต้องห่วง
แค่เหงานิดหน่อย...วันวันนั่งใจลอยท่ามกลางเมืองหลวง
ดูรูปพ่อแม่ให้ชื่นทรวง...ก็คลายเหงาไปหลายวัน
สาวรามใจแกร่ง...จะขอแข่งกับความอ้างว้าง
สาวรามซะอย่าง...ใจชัวร์ไม่กลัวไม่ถอย
สาวรามคนนี้...รู้ดียังมีคนคอย
พ่อแม่รอหน่อย...นุ้ยไม่ทำให้ผิดหวัง
คิดถึงทุกครั้ง...เลยชอบมานั่งอยู่หน้าราม
มองรถมองไฟยามพลบค่ำ...ผู้คนหน้ารามดั่งเพื่อนคลายเหงา
อยากฝากดวงใจ...ผ่านในสายลมเบาเบา
ล่องลอยไปถึงบ้านเรา...บอกกล่าวสาวราม...คิดถึง
