เหนื่อยจะหวังให้ใครเข้าใจ
ที่ผ่านเข้ามา ก็พังหัวใจ ทุกคราว
สุขไม่นานก็ลาลับไป
เจ็บและช้ำประจำข้างใน เหมือนเก่า
ไม่มีที่พักใจให้ฉันวันอ่อนแรง
ในคืนหม่นเดือนหมดแสง
รอนแรมมืดบอดไป
โต้ลมโดดเดี่ยวเหน็บหนาว
แดดแรงเจ็บแสบแผดเผา
ข้างกายไร้เงาผู้ใด
เพิ่งเข้าใจเมื่อเธอเข้ามา
ช่วงเวลาที่พาหัวใจ ไหวอ่อน
สุขประจำอยู่ในหัวใจ
จะเจ็บจะช้ำไม่นานเท่าไร ลาจาก
* เธอเป็นที่พักกายให้ฉันวันอ่อนแรง
ในคืนข้างแรมเป็นแสงนำทางกลางจิตใจ
เป็นไออุ่นในเดือนหนาว
เป็นร่มเงาปกลมร้อน
เธอเป็นรักเดียวให้ฉันกอด
คือบ้านให้ย้อนคืนกลับไป
(*)
มาหยุดประจำอยู่ในหัวใจ
หยุดตรงนี้อยู่เป็นรักเดียว ให้ฉัน
