ล่ะหยังคิดฮอดเขาคนนั้น
ล่ะเคยบอกใจให้หยุดฝัน แต่ใจนั้นกะบ่เซื่อ
ปากบอกว่าซังเขาเหลือ แต่ในใจยังคิดฮอด
คิดนำเจ้าอยู่สู่ยาม ละทั้งที่เขาเฮ็ดให้ใจบอกช้ำ
กะยังฮำคะนึงหา ละย้อนฮักหลายที่ผ่านมา
ฮักเลยกลายเป็นความแค้น
แสนทรมาน ทุก ๆ วันนั่งตรมขมขื่น
ไม่อยากจะฝืนหัวใจไปมากกว่านี้
ปากบอกว่าโกรธ เกลียดเขาอยู่ทุกนาที
แต่ใจดวงนี้ มันยังคิดฮอดบ่หาย
บอกใจให้พยายามลมเขา
แต่ใจดวงเหงา มันยังลืมเจ้าบ่ได้
ยังคอยห่วงหา คิดฮอดทุกลมหายใจ
ที่อยากให้เธอรู้ไว้ ว่าในหัวใจอ้ายมันเอิ้นหา
นางเอ๋ยหล่า จำคำสัญญาสองเฮาได้บ่อุ่น
นางเอ๋ยหล่า จำคำสัญญาสองเฮาได้บ่อุ่น
ตักเคยหนุนเคยนอนแต่กี้จำได้บ่นาง
ยามอ้างว้างอ้ายกะหมั่นโทรหา
ทุกเวลาซุวันแลงเซ้า ยามใจเหงากะคอยเป็นเพื่อน
จากปีเป็นเดือนกะเลื่อนค้อย ลอยผ่าน
คิดเห็นคาวแค่กี้ สองเฮานั้นฮักกัน
ตั้งแต่วันนั้นจนเลยมาถึงวันนี้
ยังลืมบ่ได้อีหลี กับคนที่ใจฮักมั่น
ยังบ่เคยลืม เคยลบเรื่องราวความผูกพัน
ที่พูดออกไปปากบอกว่าซังเจ้าอย่างนั้น
แต่ในใจอ้ายทุกวัน มันยังเฝ้าห่วงหา
ทบทวนเวลาตอนที่สองเฮาฮักกัน
ยังจำถ้อยคำหวาน ๆ มันยังคอยสะกิดใจอ้าย
ให้ยังคิดถึงคะนึงถึงเจ้าคนที่จากไป
ใจอ้ายยังฮักแต่ปากพูดไม่ตรงกับใจ
ทั้งที่ฮักเจ้าแป๋ตาย แต่ปากกับใจ มันไม่ตรงกัน
ความฝันกลายเป็นความเศร้า
ความฝันกลายเป็นความเศร้า
ความเหงากลายเป็นความขมขื่น
อยากตื่นจากฝันวันนั้น แต่ใจเอยผัดแฮ่งเหงา
คิดฮอดความเก่าบัดสองเฮาไกลห่าง
คิดฮอดบ่ซ่างใจมันแค้นจอลอ
คือความฮักคาคอทุกแลงเซ้า ทุกแลงเซ้า
