มันปวดใจคักหลาย เกือบแม่นตายล้มฟุบลงพื้น
ประคองตัวเองบ่ให้ล้มทั้งยืน เมื่อถูกทวงคืนสิทธิหัวใจ
อยู่ดี ๆ เจ้ากะมาบอกเลิก มาขอเบิกถอนรักคืนไป
บอกเลิกอ้ายสิไปคบกับไผ รับบ่ไหว ต้องกลายเป็นคนเหงา
พอได้ยินน้องเว้า อ้ายทรุดเข่าฮวบลงกับที่
เป็นหยังจั่งบอกเลิกกันน้อคนดี หรืออ้ายบ่มีอีหยังให้เจ้า
เว้าออกมาว่าไปกันบ่ได้ เกิดอะไรกับความฮักเฮา
น้องขอจบเพื่อหวังคบใครเขา ให้อ้ายเฮ็ดใจ
ให้อ้ายลืมเจ้า ให้อ้ายเซาหายใจดีกว่า
อ้ายฮักเจ้าท่อผืนดินแผ่นฟ้า สิให้อ้ายมาลืมน้องจั่งใด๋
ให้อ้ายลืมเจ้า คือสิแม่นตอนอ้ายเซาหาย
ที่ยังเจ็บกะย้อนว่ายังบ่ตาย คือเว้าง่าย แท้ละหนอใจคน
คั่นให้อ้ายลืมเจ้า ให้อ้ายเซามีลมหายใจ
รอวันผืนดินทับถมหน้ามื้อใด ร่างถูกเผาไฟพุ่นละเด้อหน้ามน
บ่อาจลืมในเรื่องราวความหลัง เพราะอ้ายยังต้องใช้คำว่าคน
คิดพ้อหน้าสิหลั่งน้ำตากี่หน ก็จะทน กับคำว่าคนถูกลืม
ให้อ้ายลืมเจ้า ให้อ้ายเซาหายใจดีกว่า
อ้ายฮักเจ้าท่อผืนดินแผ่นฟ้า สิให้อ้ายมาลืมน้องจั่งใด๋
ให้อ้ายลืมเจ้า คือสิแม่นตอนอ้ายเซาหาย
ที่ยังเจ็บกะย้อนว่ายังบ่ตาย คือเว้าง่าย แท้ละหนอใจคน
คั่นให้อ้ายลืมเจ้า ให้อ้ายเซามีลมหายใจ
รอวันผืนดินทับถมหน้ามื้อใด ร่างถูกเผาไฟพุ่นละเด้อหน้ามน
บ่อาจลืมในเรื่องราวความหลัง เพราะอ้ายยังต้องใช้คำว่าคน
คิดพ้อหน้าสิหลั่งน้ำตากี่หน ก็จะทน กับคำว่าคนถูกลืม
คิดพ้อหน้าสิหลั่งน้ำตากี่หน ก็จะทน กับคำว่าคนถูกลืม
