นั่งคนเดียวก็มองเหม่อ ใจก็ลอยล่องไปไม่มีจุดหมายไม่รู้ทิศทาง

กินก็กินไม่ค่อยได้ นอนก็ยังต้องทนข่มตาให้ลงให้ผ่านวันคืนที่โหดร้าย

*อาการทางใจ ไม่มีทางรักษา ไม่อาจจะเยียวยาช่วยบรรเทาด้วยวิธีใด

อาการของรัก นั้นอาจจะต้องใช้เวลา มาหยุดคราบน้ำตาและบาดแผลในใจ

**เจ็บปวกทุกครั้งที่คิดถึงเธอ ยิ่งบอบช้ำเมื่อฉันได้เจอ เธอกับเขาหัวใจมันปวดร้าวแทบทนไม่ไหว

ในวันนี้ไม่รู้จะทนได้แค่ไหน ไม่รู้ต้องรอถึงไหร่ หัวใจ จะลบเลือนเธอไปได้ซักที