ผ่านมากี่ฤดู กี่วันที่ผ่านไป เรื่องราวตั้งมากมายที่เข้ามาแล้วพ้นไป
เจอวันที่ร้อนแรง ไม่นานก็เย็นได้ เจอบาดแผลใดไม่นานก็หายดี
*แต่เหลือสิ่งเดียว คงอยู่ไม่จากไป มาฝังตัวอยู่ เกาะกุมใจฉันตลอดมา
**นั่นคือความเหงา ที่เป็นดังเงา เฝ้ากุมหัวใจไม่ปล่อยวาง
ทุกนาทีผ่านไปช้าช้า สายตาเหม่อมองคอยใครซักคน
อยู่กับความเหงา กอดอยู่กับเงา ฝันในค่ำคืนช่างมืดมน
(ทุกวันที่ผ่านไปช้าช้า เหมือนหัวใจฉันมันอ่อนล้าลงทุกที)
กี่คนที่เข้ามาผ่านแล้วผ่านไป อีกนานสักเท่าไร ถึงพบเจอรักแท้จริง
ออกเดินมาผู้เดียว พบเจอหลายๆสิ่ง เป็นอยู่ชั่วคราวไม่นานก็ผันแปร*,**,**
ทุกวันที่เปลี่ยนที่ผ่านพ้น เหมือนยิ่งนานเสียงของหัวใจยิ่งแผ่วลง
