INTRO :
วันเวลา กับการรอใครซักคนหนึ่ง
ซึ่งมันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของใจ
แต่ละวันมีเพียงคำถามคำเดิมว่าเธออยู่ไหน
อยู่กับใครแล้วเมื่อไหร่จะย้อนมา
* วันเวลา กับความเป็นจริงที่เป็นไป
ได้แต่มองอะไรผ่านหยดน้ำตา
อยู่คนเดียวลำพัลอ้างว้างเอื้อมมือออกไปไขว่คว้า
แต่ก็ดึงเอามา ได้แค่ความหวั่นไหว
** นี่คือเสียงแผ่ว ๆ ของใจที่เหนื่อยเหลือเกิน
จากความเหงาบ่อย บ่อย ของคนที่คอยทุกวัน
คอยคนที่ไม่มาคอยคนที่ทอดทิ้งกัน
สิ่งที่เป็นรางวัลให้ฉันก็คือน้ำตา
(ซ้ำ * **)
ในตาเลือนลางเหลือเกิน แต่ยังเห็นภาพคนบางตา
คนที่เคยรัก คนที่บอกให้รอ
(ซ้ำ **)
(ดนตรี)
คอยคนที่ไม่มา คอยคนที่ทอดทิ้งกัน
นี่คงเป็นรางวัลให้ฉันที่ยังเฝ้าคอย
(ดนตรี)
